وقتی اومدم تو فقط پسرم سلام کرد, اونقدر خسته و پژمرده بودم که همزمان با جواب سلام پسر, طبق معمول پیراهن و شلوارم را هل دادم روی دسته مبل, داشتم با یک دست پیژامم را بالا می کشیدم و اون یکی دستم رو سر میدادم توی آستین پیراهن راحتی که علی گفت: بابا میخایم بریم سینما, تو میای؟ با بی میلی و با صدای خفه شده در یقه پیراهن راحتی گفتم نه بابا جون من خسته ام با مامانت برو. خانمم همانطور که سرش توی موبایل بود به علی گفت به بابات بگو فیلم رحمان 1400 داره. علی گفت بابا بیا دیگه. توی چهره اش التماس بود. دلم نیومد بگم نه. با اینکه با این حالم تنها چیزی که نمی چسبید سینما بود راضی شدم. دوباره پیژامه و پیراهن خونگی را دراوردم و با لباسهای بیرونی جاشون را عوض کردم. لباس زیرهام رفت روی دسته مبل, لباسای بیرونی را پوشیدم.
جلوی باجه بلیط که رسیدیم حس ششمم گفت این فیلم و این موقع توی تعطیلات عید و 15 دقیقه مونده به شروع سانس بعیده جا باشه. خانمم رفت توی صف بلیط خانمها که خلوت تر بود. از دور شنیدم که ظرفیت تکمیل شده؛ علی اصرار می کرد ساعت 23:30 بگیریم. مادرش هم چونه میزد که دیره, میریم و یه شب دیگه میاییم. خواستم قائله رو بخوابونم. حوصله خونه رفتن نداشتم و اصلا حال اینکه فردا شب دوباره این داستان را تکرار کنیم که دیگه اصلا. یه نگاه به تابلو فیلمهای پردیس سینمایی انداختم. پارادایز, شش مترو نیم, تختی. گفتم شش متر و نیم را بگیر. بلیط فروش گفت اقا الان وسط سانسه. دیگه حوصلم سر رفته بود. گفتم تختی را بگیر. حدس می زدم فیلم خسته کننده ای باشه. دیگه کی باشه که تختی را نشناسه و داستانش را ندونه. بلیط را گرفتیم و رفتیم برای قسمت شیرین برنامه یا بهتر بگم قسمت خوشمزه برنامه: پف فیل و پفک هندی. میدونستم فیلم هیجانی نداره و دیدن فیلمی که از اول آخرش را میدونی نمی تونه برات جذاب باشه برای همین 2 تا لیوان بزرگ پف فیل برای خودم گرفتم. اقلا مشغول میشم تا فیلم تموم بشه. 2 تا پف فیل و 2 تا فیلم هندی 20 هزارتومان!!! معمولا به قیمتها اعتراض نمی کنم ولی امشب باید خودمو یه کم خالی می کردم. به فروشنده گفتم فکر کنم تو بیشتر از سالن درمیاری! با تعجب گفت مگه چقدر درمیارم که با سالن برابری کنه. گفتم از فیلم تختی که بیشتر در میاری!؟ با پوزخند گفت تختی همیشه مظلوم بود.
وقتی وارد سالن کوچک پردیس شدیم علی نق زدن را شروع کرد, بابا این بدترین سالنیه که تا حالا دیدم. راست می کفت منم تا حالا سالن سینما به این کوچکی ندیده بودم. با این حال توی هر ردیف 2 یا سه نفر بیشتر ننشسته بودن, کلا 20 نفر هم نبودیم. واقعا مظلومیت تختی هویدا بود.
فیلم که شروع شد با صحنه های سیاه و سفید و فلاکت مردم جنوب شهر تهران دیگه مطمئن شدم باید به پف فیل خوردن اکتفا کنم. صدای قرچ و قروچ پف فیل و پفک هندی از صدای فیلم بیشتر به گوش می رسید. کم کم فیلم شکل گرفت, احساس کردم از شدت فک زدنها و پفک خوردنا کم شده, وقتی صحنه های جوانمردی تختی و همدلی مردم پخش می شد, وقتی که داستان به آزادگی و وارستگی مصدق می پرداخت, موهای تنم سیخ شده بود. دیگه هیشکی چیزی نمی خورد همه غرق در فیلم شده بودن, وقتی به آرزوهای دختر همبازی بچگیهای تختی که میخواست بره آلمان پزشکی بخونه پرداخته می شد ناخودآگاه اشک تو چشمام حلقه زد.
وسطای فیلم یهو فیلم سیاسی شد, با وجود اینکه عوامل فیلم خیلی خلاصه و کوتاه به جنبه سیاسی زندگی تختی پرداخته بودند و با وجود اینکه آقای طالقانی به نظرم چهره ای دوست داشتنی از جامعه روحانیت سیاسی است نمی دونم چرا حالت تهوع بهم دست داد. خیلی سیاست زده شده زندگیهامون. با لجاجت چند تا پف فیل سق زدم. از عمد با صدا جویدمشون. حالا داشت صحنه های زلزله بوئین زهرا و کمکهای مردمی و میدون داری تختی را نشون می داد و چقدر با شرایط سیل اینروزهای کشور و بی اعتمادی مردم به نهادهای مسئول شباهت داشت. وقتی مادر تختی که انگار خیلی از ازدواج پسرش راضی به نظر نمی اومد براش دعای خیر کرد واقعا بغض کردم.
و باز هم بحث شیرین اختلاس, انگار این مملکت بی اختلاس اموراتش نمی گذره, برادر تختی می گفت میخان تختی را بزنن, زورشون نمیرسه به من تهمت اختلاس زدن, خندم گرفت.
و وقتی که دیدم آدمهایی که نمی تونن نه بگن چقدر مظلومن و وقتی که تختی را خاک می کردن واقعا اشکم ریخت خدارو شکر چراغها خاموش بود و من زود پاک کردم.
موقع برگشتن حالم خیلی بهتر از 2 ساعت پیش بود, خدارو شکر یه توفیق اجباری باعث شد بعد از مدتها یه فیلم خوب ببینم ولی خدایی تختی خیلی مظلومه. الان ما به تختیهای بیشتری نیاز داریم و باید قدرشون را بدونیم تا جوون مرگ نشن.
شاهرخ ملک زاده بافقی, 14/1/98