آزیتا موگویی کارگردان فیلم «تراژدی» مدتی‌ست که به عنوان پخش کننده فیلم‌های ایرانی در کشور کانادا فعالیت می‌کند. موگویی درباره نمایش فیلم‌های ایرانی در این کشور می‌گوید که درآمد به دست آمده از اکران این فیلم‌ها به صورت 50-50 بین شرکت پخش‌کننده و صاحب اثر تقسیم می‌شود. او قیمت بلیت سالن‌های سینمایی در کانادا را بین 10 تا 12 دلار اعلام می‌کند.

در چند سال گذشته اکران فیلم‌های ایرانی در کشورهای مختلف رونق بیشتری گرفته و باعث شده ایرانی‌های خارج از کشور برای تماشای این‌گونه فیلم‌ها به سالن‌های سینمایی بروند. آزیتا موگویی کارگردان فیلم «تراژدی» که چند سالی است به عنوان پخش کننده، اقدام به اکران فیلم‌های ایرانی در کشور کانادا می‌کند به تازگی اطلاعات دقیق تری را در مورد این موضوع ارائه داده است. او در گفت‌وگو با  خبرگزاری مهر گفته است: « ماجرای نمایش فیلم های ایرانی در کانادا از یک اتفاق و در ادامه با کنجکاوی برای شناخت مخاطب شروع شد. در سفری که به ونکوور داشتم یکی از دوستان خواهرم ما را به تماشای یک فیلم ایرانی دعوت کرد. متاسفانه محلی که برای نمایش این فیلم در نظر گرفته شده بود یک مکان نامناسب بود که حضور خانواده ها در آن بسیار کمرنگ بود. در واقع هم  سالن مورد نظر و هم محله ای که سالن در آن بود فضای مناسبی برای نمایش فیلم ایرانی نبود در صورتی که این  فیلم ها در کشورمان با زحمات بسیاری توسط همکاران من ساخته می شود و  طبعا وقتی قرار است این کالای فرهنگی در نقطه دیگری از دنیا ارائه شود باید فضایی متناسب با شان آن کالا فراهم شود. با این انگیزه و البته کمی هم ماجراجویی کار را به همراه دوستانم شروع کردیم. ابتدا باید شرایطی را فراهم می کردیم تا آدابی برای دیدن فیلم ایرانی توسط ایرانیان و غیر ایرانیان ایجاد شود به همین منظور تحقیقات را آغاز کردیم، سینماهای مناسب را شناسایی کردیم، با افراد شاخص در عرصه فرهنگ و هنر در ونکوور دیدارهای مکرر داشتیم و زمینه را برای یک کار مستمر فراهم کردیم.»

موگویی با بیان این‌که با نمایش فیلم‌های «تراژدی»، «رخ دیوانه»، «دوران عاشقی»، «جامه دران» و «استرداد» اکران فیلم‌های ایرانی در کشور کانادا آغاز شد، درباره قیمت بلیت‌ ها و تعداد ظرفیت سالن‌‌‌های نمایش دهنده توضیح می‌دهد: «سالن سینمای سنتنیال را با ظرفیت حدود 700 نفر گرفتیم. تبلیغات بسیاری در سطح شهر انجام دادیم و همچنین روش های تازه و خلاق برای جذب حداکثر مخاطب را امتحان کردیم. تمام این مسیر نیز بسیار حرفه ای و قانونی پیش رفت. معمولا ۵ سانس برای هر فیلم در نظر گرفته می شود و بعد از بررسی استقبال ها، برای دیگر سانس ها نیز برنامه ریزی می کنیم، چراکه کار فرهنگی بدون توجیه اقتصادی معنا ندارد. برنامه ریزی برای اکران هر فیلم براساس میزان استقبال از آن فیلم صورت می گیرد. هزینه بلیت ها بر اساس سالن ها متغیر است ولی بین 10 تا 12 دلار است. نحوه محاسبه با صاحبان فیلم ها نیز پس از کسر هزینه سالن و درجه بندی و در برخی موارد تبلیغات به صورت 50-50 است.»

این پخش کننده درباره مخالفت‌های برخی از جریانات سیاسی برای اکران فیلم‌های ایرانی در کانادا می‌گوید: «زمانی که می خواستیم «بادیگارد» را در ونکوور نمایش دهیم افراد زیادی در داخل و خارج از کشور به ما گفتند که این کار اشتباه است و ممکن است مخاطبان خود را از دست بدهیم چراکه این دوستان معتقد بودند «بادیگارد» متعلق به جریان دیگری از سینما است و امکان موفق نشدن آن بسیار زیاد است. اما ما معتقد بودیم که «بادیگارد» حرف ملی می زند و حرف ملی همیشه تاثیرگذار و جذاب است و در نهایت هم استقبال از «بادیگارد» بسیار خوب بود. در زمان نمایش فیلم «حکایت عاشقی» تعدادی از کردها که تفکرات خاصی داشتند و اتفاقا در بین جمعیت مهاجران کرد نفوذ بسیاری هم داشتند بنای مخالفت و ناسازگاری گذاشتند و برای دیدن فیلم دافعه داشتند، اما بعد از تماشای فیلم و درک مفهوم اصیل و انسانی آن به مدافعان این جریان تماما فرهنگی تبدیل شدند.»

موگویی در پایان از نمایش فیلم‌های گروه هنر و تجربه در کشور کانادا خبر می‌دهد و می‌گوید: « نمایش فیلم هایی از این گروه سینمایی نیز جزو برنامه های ما است و چندین جلسه با آقای علم الهدی داشتیم و در نظر داریم تا یک سالن را به صورت جدی برای نمایش این فیلم ها و همچنین فیلم های مستند شاخص قرار دهیم و مطمئن هستم با برنامه ریزی مناسب این طرح با استقبال زیاد رو به رو خواهد شد.»

9412